Preview document (🔗 origineel)

---

Bijlage: internationale fora en instellingen op het terrein van
financiele stabiliteit

De belangrijkste mondiale fora en instellingen die zich bezighouden met
financiele stabiliteit en betrokken zijn bij het analyseren van de
recente wereldwijde kredietcrisis zijn de Groep van Tien (incl.
daaronder vallende comites), het Financial Stability Forum, de Bank for
International Settlements en het Internationaal Monetair Fonds. Deze
worden hieronder kort besproken. 

Groep van Tien

De Groep van Tien (G10, de grootste crediteurenlanden, waaronder
Nederland) houdt zich al sinds de oprichting in 1962 bezig met het
bevorderen van financiele stabiliteit. Onder de paraplu van de G10

opereert een aantal verschillende comites en subcomites:

Het comite van centralebankpresidenten van de G10-landen houdt zich
vooral bezig met de aansturing van de onderliggende fora, zoals het
Bazelse Comite, het Committee on the Global Financial System, en het
Committee on Payment and Settlement Systems. De bevindingen van de
onderliggende fora worden door de presidenten besproken en, indien
nodig, goedgekeurd.

Het Bazelse Comite voor het Bankentoezicht (BCBS) werd eind 1974
opgericht na ernstige verstoringen in de internationale financiele
markten. De deelnemende landen (Belgie, Canada, Duitsland, Frankrijk,
Italie, Japan, Luxemburg, Nederland, Spanje, Verenigd Koninkrijk, de
Verenigde Staten, Zweden en Zwitserland) worden vertegenwoordigd door de
centrale banken en andere voor het toezicht verantwoordelijke
autoriteiten. Het comite voorziet in een forum voor regelmatig overleg
en samenwerking op het gebied van bankentoezicht. De doelstelling van
het Comite is om het inzicht in bancaire toezichtvraagstukken en de
kwaliteit van het bancaire toezicht wereldwijd te verbeteren. Dit
bereikt het door informatie uit te wisselen over nationale
toezichtvraagstukken, -praktijken en -technieken. Soms gebruikt het
comite deze inzichten om richtlijnen en minimumstandaarden voor bepaalde
wenselijke aandachtsgebieden op bancair toezichtvlak te ontwikkelen. De
in het comite bereikte resultaten behoren tot de belangrijkste van de
naoorlogse internationale financiele samenwerking met als belangrijk
voorbeeld het Kapitaalakkoord uit 1988 (Bazel I). Formeel hebben de
aanbevelingen van het Comite geen kracht van wet. Toezichthouders in de
afzonderlijke landen implementeren de aanbevelingen van het Comite (in
de EU eventueel door middel van communautaire wetgeving) vervolgens op
een wijze die het beste past bij de nationale juridische en
boekhoudkundige regelgeving alsmede de toezichtsystematiek. Zodoende
bevordert het Comite de convergentie naar een gezamenlijke wijze van
toezicht en gemeenschappelijke regels, zonder dat de verschillende
nationale systemen van toezicht tot in detail hoeven te worden
geharmoniseerd. Het belang van de Bazelse standaarden reikt verder dan
de G10, omdat zij ook daarbuiten worden toegepast. De afgelopen jaren
zijn het ontwikkelen van een nieuw raamwerk om solvabiliteitseisen vast
te stellen (Bazel II, ter herziening van het oude Kapitaalraamwerk uit
1988) en de Core Principles voor effectief bankentoezicht belangrijke
activiteiten geweest. Actuele onderwerpen zijn de implementatie van
Bazel II, definitie van kapitaal, liquiditeitsrisicobeheer, economic
capital en accounting, onder betrekking van landen die geen lid van het
BCBS zijn (outreach). De huidige voorzitter van het comite is
DNB-president Wellink.

Het Committee on the Global Financial System (CGFS) draagt bij aan
financiele stabiliteit door het nauwgezet volgen van de ontwikkelingen
in de belangrijkste schuldenlanden. Daarnaast houdt het comite zich
bezig met technische onderwerpen die inzicht verschaffen in de werking
van financiele markten. 

Het Committee on Payment and Settlement Systems (CPSS) levert een
bijdrage aan het versterken van de financiele infrastructuren op het
gebied van het betalings- en effectenverkeer. In dat laatste geval wordt
vaak samengewerkt met de International Organisation of Securities
Commissions (IOSCO).

Een ander G10-comite, dat een keer per jaar bijeenkomt, bestaat uit de
ministers van financien en centralebankpresidenten van de G10-landen.
Dit comite bespreekt belangrijke internationale economische en
financiele zaken op een informele en open wijze. De G10-voorzitter kan
de voorzitters van het FSF (zie hier beneden) en G10 subcomites
uitnodigen om onderwerpen te introduceren.

Financial Stability Forum 

Het Financial Stability Forum (FSF) werd opgericht in februari 1999 met
als doel het versterken van financiele stabiliteit. Daarbij richt dit
forum zich op het vroegtijdig signaleren van de zwakke plekken in het
financiele systeem, het hiertegen actie ondernemen door internationaal
aanvaarde best practices and standards te bevorderen, en het verbeteren
van de cooerdinatie tussen autoriteiten die voor financiele stabiliteit
verantwoordelijk zijn. Lid van het FSF zijn de G7-landen, Nederland,
Zwitserland, Australie, Hong Kong en Singapore. Tevens nemen deel
vertegenwoordigers van de BIS, IMF, OESO, Wereldbank, internationale
standaardzettende organisaties, zoals het IOSCO, en het eerder genoemde
BCBS, CGFS en CPPS. Namens Nederland heeft DNB zitting in het FSF. Het
FSF komt in plenaire zitting tweemaal per jaar bijeen. In het kader van
de kredietcrisis speelt het FSF een belangrijke cooerdinerende rol.
Hiervoor is een werkgroep opgericht waarin een groot deel van de
FSF-leden is vertegenwoordigd. Deze werkgroep heeft dit voorjaar een
rapport opgesteld waarin de eerste lessen uit de crisis worden getrokken
en bovendien 67 beleidsaanbevelingen worden gepresenteerd om het
financiele stelsel te versterken.

Bank for International Settlements 

De Bank for International Settlements (BIS) is in mei 1930 opgericht en
is daarmee `s werelds oudste internationale financiele instelling. De
hoofdvestiging van de BIS bevindt zich in Bazel, terwijl de BIS ook
vertegenwoordigende kantoren heeft in Hongkong en Mexico Stad.
Vijfenvijftig centrale banken zijn momenteel lid van de BIS. Daarmee
beslaat de BIS bijna alle Europese landen en alle grote opkomende
economieen. 

De BIS biedt bancaire diensten aan aan centrale banken en internationale
financiele instellingen. Zo stelt de BIS hen in staat om hun
internationale reserves te managen. Daarnaast vormt de BIS een platform
voor overleg tussen centrale banken. Elke twee maanden komen de
centralebankpresidenten bij elkaar om informeel te spreken over de
wereldeconomie en ontwikkelingen die centrale bankiers bezighouden. Tot
slot huisvest de BIS het secretariaat van ondermeer de eerdergenoemde
comites (BCBS, CGFS en CPSS) en het FSF.

Internationaal Monetair Fonds

Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) heeft met name tot doel om
mondiale monetaire samenwerking en wisselkoersstabiliteit te bevorderen.
Omdat het belang van financiele markten voor monetair beleid en
wisselkoersstabiliteit de afgelopen decennia sterk is toegenomen, is
financiele stabiliteit steeds hoger op de agenda van het IMF komen te
staan. 

De grootste kracht van het IMF vis-a-vis de bovengenoemde fora is het
bijna universele lidmaatschap van het IMF. Daardoor kan het IMF de
implementatie van best practices door zijn leden stimuleren en leren van
de ervaringen van zijn leden. Daarnaast onderscheidt het IMF zich van de
besproken fora omdat het 2.600 medewerkers heeft. Daardoor is het IMF
beter in staat om bewerkelijke taken op zich te nemen dan de G10 comites
of FSF die moeten werken met een beperkte staf.

Het IMF maakt gebruik van zijn comparatieve voordelen en levert op drie
verschillende manieren een bijdrage aan financiele stabiliteit. De
eerste en belangrijkste taak is surveillance, dat wil zeggen een
periodieke analyse van de economieen van de individuele lidstaten en een
beoordeling van het gevoerde beleid. Een tweede manier waarop het IMF
bijdraagt aan financiele stabiliteit is het met raad en leningen
bijstaan van landen die in financiele (betalingsbalans)problemen zijn
gekomen. De derde bijdrage die het IMF (in samenwerking met sommige
lidstaten, waaronder Nederland) levert aan financiele stabiliteit is het
geven van technische assistentie aan de lidstaten die daaraan behoefte
hebben.